Mijn naam is Ton Zwijenberg. Ik ben 75 jaar, getrouwd; ons huishouden bestaat uit een hond, 3 kinderen, die zelfstandig wonen en 5 kleinkinderen. De jongste is net 1 geworden, de oudste is 12 jaar. Op de jongste passen we eenmaal per twee weken samen op. Prachtig om van nabij mee te maken hoe zo’n kleintje zich ontwikkelt.

Qua karakter typeer ik mijzelf als een optimist. Het glas is altijd half vol. Zo hou ik de moed erin en blijf ik geloof houden in een betere toekomst.

Wat heb je in je werkzame leven gedaan?

In mijn werkzame leven heb ik bijna altijd in de gezondheidszorg gewerkt. Mijn specialisme is financiën en economische aspecten.

Ik ben directeur financiën geweest bij een grote Utrechtse zorgorganisatie. Daarna was ik algemeen directeur van een verpleeghuis en de laatste negen jaren van mijn werkzame leven was ik voorzitter van de Raad van Bestuur. In die periode heb ik gewerkt aan meerdere fusies van zorgorganisaties in Arnhem-Zuid. We hebben verouderde verzorgings- en verpleeghuizen moeten slopen, maar zeven nieuwe verpleeghuizen in diverse wijken ervoor teruggebouwd.

Die verpleeghuizen kregen ook een wijkfunctie en de buurtgenoten konden daar ook regelmatig aansluiten voor een maaltijd en buurtactiviteiten. Het grote doel was dat je kon blijven wonen in de eigen wijk met bekende mensen om je heen.

Ik vind dat senioren veel meer waardering en respect verdienen voor hun bijdrage aan de huidige maatschappij. Ze worden vaak als een last gezien maar senioren leveren een enorme bijdrage aan de maatschappij. Ze doen veel vrijwilligerswerk, zijn vaak mantelzorger en passen op kleinkinderen, zodat de ouders in staat zijn te werken. Ik wil bijdragen aan het belang van senioren voor de samenleving. En ik vind het belangrijk dat niet over senioren maar met senioren wordt gesproken en dat naar hun inbreng wordt geluisterd. Als ik naar de huidige samenleving kijk dan ligt de ideale wereld nog ver buiten ons bereik. We werken aan verbetering en we willen vooruit. Het gaat om de intentie en daarvoor is de NUZO een ideaal platform.

Zoals hiervoor reeds opgemerkt is de rol van de senioren voor onze samenleving enorm belangrijk.  Senioren zijn bereid om functies te vervullen bij het bedrijfsleven en willen hun kennis, ervaring en kunde ter beschikking stellen. Helaas worden de talenten van senioren door het bedrijfsleven nog veel te weinig benut.

Ook de stembureaus worden grotendeels bevolkt door senioren. Ik durf de stelling aan dat het kiesproces in ons land stilvalt als de senioren stoppen met het leveren van hand- en spandiensten ten behoeve van de stembureaus en het stemproces.

Ik ben 7 jaar vrijwilliger geweest in een Hospice. Daar werd heel veel werk met liefde door vrijwilligers gedaan en dat zijn veelal senioren; mensen met levenservaring.

In een ziekenhuis doen veel vrijwilligers enorm goed werk zoals patiënten naar de onderzoeksafdeling brengen en weer ophalen. Ze vervullen ook vaak de rol van gastvrouw of  gastheer; het zijn bijna allemaal senioren. Senioren worden te vaak gezien als seniel, mensen die een last zijn terwijl de hele samenleving stilvalt als senioren de pijp aan Maarten geven. Jongere generaties kunnen zoveel opsteken van senioren. Het wiel hoeft niet telkens opnieuw uitgevonden te worden. De wil tot kennisoverdracht leeft bij vele senioren.

Allereerst moeten er meer woningen worden gebouwd voor senioren, waardoor ze langer zelfstandig kunnen blijven wonen. Ook zou dat de doorstroming in de woningmarkt ten goede komen, zodat de wachtlijsten sterk kunnen worden verkleind.

De financiële beperkingen, zoals met andere of familieleden samenwonen, moeten worden weggenomen. Veel senioren kunnen door de beperking van de indexatie van hun pensioen, vaak niet verhuizen omdat zij de hogere huren in de nieuwe woning niet kunnen betalen. Veel senioren hebben hierdoor moeten interen op hun bestaansmogelijkheden.

Ook wezenlijke voorzieningen aanbieden in hun eigen wijk kan vaak beter, zoals gezondheidscentrum, openbaar vervoer, welzijnsaanbod enz. Deze voorzieningen bevorderen het langer zelfstandig wonen. We moeten leren om minder economisch te denken en meer de mens centraal te stellen en oog te hebben voor wat senioren bijdragen aan de samenleving.

Het begint met nadenken over de eigen toekomst. De belangrijkste vraag lijkt mij: ‘Hoe kan ik verder als ik alleen in het leven kom te staan?’ Tevens bijtijds een sociaal netwerk opbouwen om eenzaamheid tegen te gaan en om ingeval van nood een beroep op mensen te kunnen doen. Senioren moeten zelf ook om hulp vragen. Ze proberen zoveel mogelijk hun eigen boontjes te doppen en dat is prima maar vraag hulp als je er niet uitkomt.

Tot slot: zorgen dat men voldoende beweegt en ook de hersenen activeert. Rust roest!